ماجرای « بگم بگم » که توسط رئیس جمهوری در مناظرات انتخاباتی 88 در کشور باب شد، گویا قرار است تبدیل به یک شیوه یا سبک مبارزه انتخاباتی شود. آقای رئیس جمهور ظاهرا از این شیوه خود حسابی خوششان آمده است که در ماه ها و روزهای اخیر اصرار بر استفاده از حربه ای دارد که توانست موتور محرک او و کابینه اش در انتخابات 88 باشد.
«بگم بگم» از سال 88 وارد فرهنگ سیاسی کشور شد و ماجرای آن هم از آنجا آغاز شد که یکی از کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری که از قضا خود رئیس جمهور کشور هم بود، در مناظره تلویزیونی طرف مقابل را تهدید به گفتن مطالبی و به اصطلاح افشاگری کرد. از آن تاریخ به بعد این اصطلاح «بگم بگم» به تدریج بر افشاگری‌های بدون مدرک و سند در ملاء عام دلالت کرد و به تکیه کلام مردم در مکالمات عمدتا مطایبه آمیزشان تبدیل شد.
اما پس از سال‌ها دوباره محمود احمدی‌نژاد در افتتاح دو شبکه تلویزیونی، مدیر شبکه چهارم سیما را که اتفاقا مجری مناظرات انتخاباتی سال 88 هم بود را با «بگم بگم» تهدید کرد. البته این بار برای مزاح و شوخی.
گویی دیدن دوباره پورحسین برای رئیس جمهور نوستالژی «بگم بگم» را به همراه دارد. به گونه‌ای که احمدی‌نژاد در صحبت‌هایش در افتتاح شبکه سلامت و تماشا به مزاح خطاب به وی گفت: می‌خواهید الان هم بگویم بگم، بگم.
اما اگر بپذیریم که اصطلاح «بگم بگم» بر افشاگری‌های بدون سند و مدرک در ملاء عام دلالت کند، باید حکم آن را در سخنان اخیر رهبر انقلاب جستجو کرد، جایی که رهبر انقلاب در واکنش به انتشار افشاگری بدون مدرک و سند در مجلس علیه فردی که در جلسه هم حاضر نبود به صراحت اظهار داشتند:
رئیس یک قوه به استناد یک اتهامِ ثابت نشده و مطرح نشده‌اى در دادگاه، دو قوه‌ى دیگر را متهم کرد؛ این کار بدى بود، این کار نامناسبى بود؛ اینجور کار‌ها، هم خلاف شرع است، هم خلاف قانون است، هم خلاف اخلاق است.
مناظرات انتخابات سال 88 و «بگم بگم» و طرح اتهام اثبات نشده علیه کسانی که در جلسه نبودند در زمره اینجور کار‌ها می‌گنجد که بنا بر نظر رهبر انقلاب، هم خلاف شرع است، هم خلاف قانون است، هم خلاف اخلاق است.
این یادآوری نه از باب تازه کردن زخم، که از باب تذکر برای کسانی است که بنا است در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده شرکت کنند تا بدانند نظر رهبر انقلاب درباره آنجورکار‌ها چیست و چنین رویه‌ای را دنبال نکنند.
کلام آخر...
آیا اینها... 
عناوین یادداشتهای وبلاگ
